Stacja Kolejowa

[You must be registered and logged in to see this image.]



__________________________________________________________________

Najpierw zaginięcie Matki, później pojawienie się Ojca którego nigdy nie widział tylko z małych opowieści od Kobiety która niby podawała się za jego Matkę. A do tego podchodzi to że ma zostać Szefem mafii, no tego by się nigdy nie spodziewał oraz tego ze dostał dziwny list a z nim zaproszenie do Hotelu w Tokio. On, Lisa i Himitsu nie mogli z tego nie skorzystać więc się wybrali do Tokyo do tego Hoteliku żeby się dobrze bawić. Podróż dla Chłopaka nie była jakoś męcząca wręcz raczej był podekscytowany co się będzie tam działo ciekawego, no jak małe dziecko. Ciągle nie odlepiał się od Okna podczas podróży naprawdę mu zależało żeby tam się znaleźć.
Pociąg stanął, byli już na miejscu. Kajin z niecierpliwością założył swój plecak na plecy, wziął swoją torbę i wybiegł na zewnątrz. Tak jak się spodziewał tłum ludzi, pierwszy raz widział taki tłok w swym życiu. Teraz zostało mu czekanie na Himitsu i Lise które zaraz wyjdą z Pociągu. Kiedy któraś z nich wyjdzie jako pierwsza wykrzyknie. -Szybko! Trzeba już się tam dostać!- I uśmiechnął się do nich szeroko.

Lisa z ciepłym uśmiechem patrzyła na uradowane dziecko. Sama się tak zachowywała, kiedy po raz pierwszy wyjechała poza Rzym. Nie wiedziała, na co patrzeć w pierwszej kolejności. Nie zdążyła złapać chłopca, nim ten wypadł z pociągu, więc tylko krzyknęła za nim;
- Uważaj na siebie, Kajin! - szybko wzięła swoje rzeczy i wyszła z pojazdu za niebieskowłosym, ponaglając dziewczynę ruchem głowy. Nie przeszkadzało jej, że ma na głowię dwójkę dzieci, wręcz przeciwnie, kochała się nimi zajmować. Zaśmiała się, gdy usłyszała krzyk nastolatka. Podeszła do niego i poczochrała mu włosy.
- Nie szalej zbytnio, mały. Na wszystko przyjdzie czas. - powiedziała łagodnym tonem. Rozejrzała się dookoła. Ilość ludzi robiła wrażenie, nawet w Rzymie tylu się nie widywało. Chwyciła chłopca za rękę, nawet, gdy ten protestował. Nie chciałaby, żeby jej pasierb się zgubił.

Pociąg jechał z zawrotną prędkością. Krajobraz za oknem zmieniał się raz po raz. Od zielonych pól, aż po zurbanizowane miasta. Himitsu siedziała wciśnięta w fotel, obok swojego nowego szefa. Jej twarz wyrażała niezadowolenie. Ręce skrzyżowała na piersiach, a fiołkowe oczęta wbiła w okno. Niebieskowłosy dostał zaproszenie do Tokio, więc chcąc, nie chcąc, cała trójka siedziała teraz w pociągu, zmierzającym do tego właśnie miasta. Trzecią osobą była białowłosa Lisa, druga strażniczka. Trochę dziewczynę śmieszyło, że mają go chronić dwie kobiety, ale cóż, to nie był jej wybór. W końcu maszyna się zatrzymała. Kurushimi wstała ze swojego miejsca i sięgnęła po czarną torbę, którą przerzuciła energicznie przez swoje ramię. Nie patrząc na resztę, opuściła pociąg. Na stacji było mnóstwo ludzi. Kajin czekał na nie, będąc co rusz popychany przez przechodniów. Chłopak niemal podskakiwał w miejscu z irytacji. Dziewczyna westchnęła ciężko i podeszła do niego nonszalanckim krokiem.
- Nie rozkazuj mi - warknęła, obdarzając go morderczym spojrzeniem - To, że jesteś moim cholernym szefem to jedno, ale to ja decyduję co mam robić.
Poprawiła swój czarny żakiet. Dlaczego jej życie potoczyło się w tak głupim kierunku? I dlaczego wylądowała jako ochroniarz jakiegoś nadpobudliwego dzieciaka? Kopnęła ze złością leżący kamień. Musiała jakoś rozładować emocje. A takowe kumulowały się w niej w ostatnim czasie. Zmiana szkoły, miejsca zamieszkania. A do tego całe dnie spędzała sama w otrzymanym apartamencie. Miała stanowczo zbyt dużo wolnego czasu na przemyślenia.
Lisa działała jej na nerwy. Zachowywała się strasznie opiekuńczo. Himitsu pokręciła głową z dezaprobatą.

Pierwszą osobą która wyszła z pociągu była Lisa, wyglądała na bardzo zadowoloną z tej wycieczki i to że będzie mogła spędzić parę dni w Hotelu, tak samo jak Kajin. Ale nie zawsze ktoś musi być zadowolonym, pałeczkę niezadowolenia wzięła Himitsu która nawet grymasem twarzy pokazywała że wolała zostać w domu lecz dziwnym trafem z nim pojechała nie ważne. Lisa odpowiedziała z wielkim entuzjazmem, a nasza Buntowniczka naskoczyła na niego żeby jej nie rozkazywał. Z chłopaka buzi znikł uśmiech, spuścił głowę i powiedział cicho. -P-przepraszam, już nie będę.- Po czym popatrzył na ludzi którzy ich mijali, wiele osób można było tutaj spotkać. Rodziny, Biznesmenów, Turystów i wiele więcej rodzajów ludzi których nigdy nie widział na oczy. Popatrzył na zegarek który widniał na jednej ze ścian, mieli nawet trochę czasu więc mogli... no właśnie! Co by mogli teraz zrobić. Iść prosto do Hotelu czy coś zwiedzić w Tym mieście, ale był mały problem Chłopak nie wiedział co mogą zwiedzić. Więc trzeba pomyśleć gdzie by mogli pójść, chłopak zaczął myśleć, a to mu w tej chwili nie wyszło nie mógł nic wymyślić, postanowił się zwrócić do reszty jego towarzystwa. -Gdzie teraz idziemy? Od razu do Hotelu? - Zapytał rozpromieniony, szybko nie trzyma go smutek wręcz przeciwnie ciągle się cieszy z tego zaproszenia i że będą przesiadywali w tym Hotelu trochę czasu, na pewno czeka ich tam wielka zabawa.

Kajin nie wyglądał na szefa - nie był stanowczy i brakowało mu odpowiedniego obycia. Brunetka wywróciła oczami. Skrzyżowała ręce na piersi, aby bardziej podkreślić swą dezaprobatę.
- Czy w zaproszeniu nie było nic na temat godziny spotkania? - spytała cicho.
Zerknęła kątem oka na niebo. Ciemne chmury zbierały się nad miastem. Himitsu odgarnęła włosy do tyłu i wzruszywszy szczupłymi ramionami, zaczęła iść w stronę wyjścia. Nie zamierzała czekać na deszcz. Na ramieniu wisiała ciężka torba. Kurushimi zaczęła się rozglądać w poszukiwaniu jakiegoś środku transportu. Cała ta wycieczka nie była dla niej miła.
W końcu przez szesnaście lat swego życia mieszkała w tym cholernym Tokio. Tak, to miasto niosło stanowczo za dużo wspomnień.